Blijdschap in plaats van angst

Momenteel zit ik in de trein richting de Blue Mountains, een rit van 2 uur vanaf Sydney. De vraag is alleen of ik iets kan zien van dit mooie natuurgebied, het regent nu al bijna een week lang, waardoor er hier een soort mist onstaat en het mooie uitzicht dus verstopt zit in de wolken. Ik blijf hier 2 nachten in een hostel slapen, volgens mij niet iets wat veel andere mensen doen, ik ben tot nu toe de enige die ik gezien heb met een backpack in deze trein.

In mijn laatste verslag was ik onderweg naar Rainbow beach, een plek waar ik minder dan 24 uur was, maar waar ik heel graag heen wilde voor de duin/het strand. Gelukkig was er die middag een Sandblow walk, een (gratis) georganiseerde rondleiding van het hostel is namelijk altijd fijn. Zelf hoef je namelijk niet op zoek te gaan, maar gewoon lekker de groep volgen en leer je ook weer andere reizigers kennen. Ik dacht dat de duin om de hoek was, alleen was het (net zoals altijd alle andere dingen) minstens een half uur omhoog lopen, gelukkig is de terugweg dan altijd alleen maar naar beneden lopen en dus zo gepiept. Als je wilde gaan sandsurfen, moest je een bodyboard van de receptie meenemen, iets wat ik natuurlijk ook wilde proberen. Ik weet alleen niet wat moeilijker was, sandsurfen of de steile duin oplopen waar je elke keer weer naar beneden gleed. Mijn board had ook geen touwtje eraan meer en was het dus vooral heel moeilijk om er op te komen. De eerste keer ben ik lekker wezen zandhappen en ging ik bijna zo goed als rollend de duin af, ook leuk haha. De tweede keer ging gelukkig wel goed en kwam ik "surfend" naar beneden. Ik was er wel gelijk al klaar mee, ik zat letterlijk helemaal onder het zand.. haha.

Het is alweer bijna twee weken geleden heb ik mijn fantastische trip naar Fraser Island (K'gari) achter de rug. Een tour van 3 dagen scheuren met een 4x4 over het strand met 2 nachten in tentjes op dit fantastische eiland. Helaas moest je 21 zijn en mocht ik dus helaas niet achter het stuur plaatsnemen.. Gelukkig kon ik mijn verdriet delen met een Duitser die ook 20 was. Onze auto bestond uit 2 Duitsers (mannen) 3 Vlamen (vrouwen) en m'n neef en ik, gezellig de buurlandjes bij elkaar. Gelukkig was de tour niet volledig volgepropt en hoefde dus maar met 7 in de auto i.p.v. 8, ik zat helemaal achterin nu al klem met m'n benen, dat ik lichtelijk gedraaid moest zitten. We wisselde regelmatig door met de plekken dus niemand had continu de beste/benenklemmer plek. We vertrokken vanuit Noosa, waarna we een onze weg van rond 100 km vervolgde over het strand richting Rainbow Beach waar de laatste stonden te wachten om in te stappen. Op naar het eiland, op naar de dingo's en op naar lake Mckenzie.

Aangekomen op het eiland hadden we gelijk een route voor (extreem) gevorderden, hoog en los zand, waardoor je bijna geen grip hebt op de auto. Het is dan ook extreem belangrijk om de sporen van de leading car te volgen, iets wat voor onze auto niet altijd even makkelijk was aangezien wij auto 4, de laatste waren. Binnen no time zaten we dan ook gelijk vast in het zand, grappig, ook al was niet iedereen het hierover met me eens haha. Ik vond het juist wel wat hebben en houd ook wel van wat adventure. Overigens mochten we echt totaal vast gezeten hebben, hadden we Dave nog, de gids/leider die zo gewend is hieraan en t waarschijnlijk binnen 10 tellen gefixt had. Even achteruit en we waren weer "vrij". De snelheid op teller liep op tot ruim 80 km/h, dat is vooral toch wel een raar besef, überhaupt op het strand rijden en dan zelfs nog 80. Later raakte onze auto nog het water, iets waar Dave ongelooflijk boos om werd, omdat het water en de golven hier zo sterk zijn dat als je met 80 km/h daar rijdt en de golf je meesleept het ons allemaal had kunnen doden. Dat was toch wel even iets waar iedereen in de auto van schrok.

Aangekomen in ons kamp, dumpte we trailer, maar onze spullen moesten in de auto blijven. Op Fraser lopen dingo's rond (wilde honden), enorm nieuwsgierige beestjes die afkomen op alle "vreemde" geuren en er zo vandoor gaan met je tas, gewoon even benieuwd wat er in zit. Even wat lunchen en op naar Lake Wabby, de gratis spa. We hadden vandaag mazzel met het weer, we moesten een wandeling maken van 3 km om bij Lake Wabby aan te komen, iets waar ze normaal bijna anderhalf uur over doen en wij nu maar 40 min. De weg ernaartoe was omhoog door een bos, wat veel beter te lopen is met bewolking, zoals vandaag. Een enorme duin/zandvlakte moesten we passeren en wij kwamen aan bij de spa. Dit water bevatte namelijk natuurlijke oliën die goed voor je huid waren, ennn de Dr. fish visjes. Ik heb dan ook 2 uur doodstil in het water gezeten, hoe minder je beweegt, hoor meer visjes jouw "dode" huidcellen komen opeten. Mijn huid was dan denk ik behoorlijk dood, aangezien ze na 2 uur nog steeds genoeg te eten vonden voor zichzelf.

Ondertussen is het nu al anderhalve week later sinds ik begon met schrijven (ben nu op Tasmanië, het eiland), alleen heb ik het de laatste weken enorm "druk" en ben ik steeds de hele dag op pad. Maar goed, verder over Fraser.

Het was tijd om terug te keren naar de "camping" en de eerste dag zat er alweer op. Ondanks dat we op een eiland zaten, kregen we als eerste diner een heerlijke bbq voorgeschoteld. Gelukkig was het niet zo moeilijk om mijn biefstuk te ruilen voor een worstj (haha) en konden we er ook heel gezond sperzieboontjes en gekookte aardappels bijnemen. Meerendeel was dan ook gesloopt en dus dook bijna iedereen zn tentje. We waren al gewaarschuwd het gaat warm worden in de tent, iets waar ze inderdaad gelijk in hadden.

De liefhebbers voor de sunset moesten hun wekker zetten om 5 uur, iets bijzonders, aangezien we nooit zo vroeg opstaan om de zonsopkomst te bekijken en dus altijd alleen maar genieten van de zonsonergang. In ieder geval, dat hoopte ik, nadat ik om 5 uur opstond (pff) kwam ik tot de ontdekking dat het bewolkt was, waardoor je waarschijnlijk niks kon zien en de verleiding om terug mn "bed" in te gaan te groot was.

Half 8 werd het hele kamp wakker gemaakt door de digeridoo, een geluid waar je (ik dan) moeilijk doorheen kan slapen. Hoppa, aan het ontbijt, afwassen, insmeren en de tent helemaal leeg strippen i.v.m. de nieuwsgierige dingo's en weer op pad.
De eerste bestemming van de tweede dag was Indian Head, het meest oosterlijke stukje van het eiland. Het uitzicht was hier onwijs mooi en wx e hadden zelfs nog een walvis/dolfijn gespot. Ik heb hem alleen 1x zijn vin boven water zien komen (en kan dus niet echt oordelen), maar een Vlaamse uit onze auto had hem gespot en dacht dat het een walvis was.

Op naar het volgende bijzondere plekje, het schipwrak Maheno. Dit was dan ook weer een punt waar Dave onwijs veel (soms ook grappig) verhalen over wist. O.a. dat de eigenaren wilde dat er niks beroofd werd van de boot en hadden dus een politieman ingehuurd om het aangespoelde schip te "bewaken". Het was alleen algemeen bekend voor de inwoners van het eiland dat deze agent een alcoholist was en had hij het dan ook plotseling niet gezien als iemand het schip inklom in ruil voor een fles(je) alcohol. 1 Huis op het eiland is dan ook vanbinnen helemaal bekleed met de spullen van dit schip, heel gaaf, het huis staat er nog. Waar je dan aan moet denken zij: deurklinken, kastjes, kranen, deurknoppen, etc etc. Een ander grappig weetje dat Dave ons vertelde was dat het maar goed is dat Australië nooit mee heeft hoeven doen aan een oorlog. Dit schip hebben ze namelijk gebruikt als oefenbasis voor meerdere doeleinden; duikers die stiekem "explosieven" aan de boot moesten maken zonder gezien te worden en voor het leger als "mikpunt" voor bommen. Het mooie is alleen, ze hebben ruim (dacht ik) 20 keer verschillende pogingen gedaan, geen enkele keer kunnen raken en dat terwijl het schip zelfs stil ligt.

Gelukkig begonnen nu eindelijk bijna alle wolken te verdwijnen, het was namelijk tijd voor de Eli Creek (Lazy river). Dit water wat naar beneden stroomt is zo schoon en vers dat het lekkerder smaakt dan het kraanwater hier in Aussie(kraanwater hier in Aussie is helaas niet net zo lekker als in Holland). Het water was heerlijk vers en koud, ik nam natuurlijk wel zo ver mogelijk een slok van het water, aangezien ik geen behoefte heb aan water inclusief zonnebrand, lichaamsappen etc. Maar het leuke aan dit riviertje was, was dat de stroming heel zacht was, deze altijd stroomde en je dus langzaam naar besneden je kon laten drijven. Er waren ook een paar opblaasbanden mee en kon je dus echt het Lazy River gevoel van een waterpark ervaren, heerlijk en ontspannend. De vloed (high tide) wilde alleen maar niet zakken, wat normaal allang weg is rond dit tijdstip en moesten we na een extra uurtje aan het strand toch maar gaan vertrekken aangezien het langzaam donker begon te worden.. Zoals ik al eerder had gezegd, het water is onwijs gevaarlijk voor de auto's en moesten we dus nu goed oppassen met de extreem hoge vloed van vandaag. Soms moesten we dan ook op het hoogste stuk strand een tijdje wachten tot de golven even minder waren en dan vol gas met z'n allen het stuk passeren. Gelukkig kwamen we allemaal heel thuis, was het pas net donker en stond het eten al op ons te wachten. Helaas was de tweede dag touren alweer voorbij en had ik nog steeds geen dingo gezien, potverdorie..

Als we op pad wilde buiten het afgesloten "campinggebied" moest je in duo's en je moest een stok meenemen. Iets wat vroeger altijd gedaan werd waardoor de dingo's weten dat ze jou niet moeten aanvallen. 2 Vlaamse gingen dan ook als duo en met een stok op pad naar een wc, waarna ik het met de andere Vlaamse het erover had dat ik het onzin vond, in deze 2 dagen hadden we er nog geen 1 gezien en ons was verteld dat de kans redelijk klein was dat ze rond ons campinggebied zouden komen aangezien ze weten dat hier mensen leven. Wij waren altijd de laatste auto en onze auto stond dus dan ook het verst. Ik moest iets hebben uit de auto en ging dan ook alleen naar de auto, zonder stok. Ik hoorde wel wat geritsel naast me in de busjes 2x maar ik dacht, achh hoor spoken omdat ik hier alleen sta en liep dan ook vrolijk terug naar het gebied toen ik opeens de 2 Vlaamse; dingo?! Dingo?! Hoorde roepen. Aangezien ik de hele dag de dingo's riep en opzoek naar ze was, dacht ik dat zij hetzelfde aan het doen waren. Ik draaide me dan ook om, toen ik opeens m'n flitser zag reflecteren, huh? Wat is dit? Oh wacht de dingo op nog geen 2 meter afstand van me, gaaafff! Ik stond dus eerst op nog geen 2 m afstand met mn rug naar hem toe, best "gevaarlijk" alleen en zonder stok. Ook al ben ik zelf van mening dat ze niet zo gevaarlijk zijn, hij leek totaal net agressief, deed niks vreemd en voelde me totaal niet bang. Ik geloof best dat als je hun aan wil vallen ze gevaarlijk kunnen zijn, maar anders laten ze je gewoon met rust. Ik was overigens de enige die de Vlaamse gehoord had, maar gelukkig kon een groot deel van de groep door mijn enthousiasme ook meegenieten, een kind zo blij was ik. De dingo verdween dan ook snel toen de rest van de groep aan kwam hollen.

Verder stond deze avond in het teken van de verhalen over de aboriginals en het eiland. Enorm boeiend en interessant, alleen was weer iedereen gesloopt en duurde deze verhalen enorm lang. Ik zelf was enorm tegen mn slaap aan t vechten, alleen waren er een aantal die dit gevecht verlore hadden, toen ik me opeens omdraaide, zag ik dat denk een vijfde tot een vierde allemaal met hun koppies op tafel lagen en zo erg comfortabel lagen te slapen, haha. Op naar bed dan ook!

Mijn wekker ging weer 5 uur.. M'n bed verlaten was alleen een te moeilijke opgave en het was waarschijnlijk nog steeds bewolkt, dus sloot ik maar weer heerlijk mn oogjes. Hoe moe ik was om 5 uur, zo klaarwakker was ik om half 6. Ik besloot dan ook maar om eruit te gaan en m'n spullen op te ruimen, aangezien vandaag alweer de laatste dag was. Ik was dan ook de enige met 1 crewlid, heerlijk om zo alle spullen op te kunnen ruimen zonder dat je in de rij staat. Ondertussen was iemand anders ook al wakker maar die zat aan tafel als een dwaas voor zich uit te staren en waren 2 andere crewleden ook hun tentje uitgekropen. De golven moesten volgens hun enorm hoog zijn en raadde me aan even te gaan kijken. Mn tanden poetsen op t strand met mooi uitzicht leek me dan ook een fantastisch idee, zo gezegd zo gedaan. Ging ik dan op pad naar het strand met m'n tandenborstel, toen ik net het hek wilde verlaten en jaaaa de dingo was terug, stond net voor het hek. Als Usain Bolt rende ik dan terug naar de tafel voor mn telefoon om dit moment vast te kunnen leggen en ja hoor, foto van de dingo is er! De crew wil (en heel goed) dat de dingo's niet teveel in contact komen met de mens, aangezien zij in hun eigen habitat moeten leven. Ook omdat mocht een dingo iemand aanvallen, mag die gedood worden en aangezien er nog maar +/- 100 echte dingo's over zijn (allemaal op Fraser) moeten we dat zo veel mogelijk verkomen. De crew wilde hem dan ook wegjagen, maar inplaats dat hij vertrok, liep hij nog even langs de helft van alle tenten. Het was ook alweer bijna tijd om op te staan, waardoor een deel wakker door de roemoerigheid (mijn blijheid om de dingo) en hun tentje opende met de dingo recht voor hun neus. Je zag dan ook bijna iedereen in hun ogen wrijven, huh slaap ik nog?

Maar vandaag, de laatste dag, was het tijd voor Lake Mckenzie en het regenwoud. Nadat alles opgeruimd was, vertrokken we dan ook vroeg naar Lake Mckenzie in de hoop dat we het hele strand meer voor ons zelf hadden. Met dan ook als resultaat dat wij de eerste tour waren op de plek van bestemming
samen met 2 andere gezinnen, oftewel, het hele strand voor ons zelf, top! Dit helderblauwe water bevatte ook weer natuurlijke oliën en dit witte zand kon ook weer gebruikt worden om je haren te wassen, te schubben en je tanden te poetsen. Deze keer voelde ik dan ook echt mn haar zachter worden, ging ik weer, tegen mn gevoel in nog een paar keer mn haar met zand(?!) wassen. Het meer was 100% gebasseerd op regenwater, iets wat in Nederland eerder grauw dan helderblauw kleurt. Nog even een rondje door het tropisch regenwoud met bomen van zo 80 meter lang en het was alweer over met de pret. Terug naar het vaste land. Het water was nog steeds hoog, waardoor we niet terug konden over het strand, maar terug reden door een national park (hier hoopte ik dan ook op). Huppelende kangoeroes door de weilanden zien springen, iets waarvan ik geniet. Nog even afscheid nemen van iedereen en op naar het hostel.

Mocht iemand dit lezen die naar Aussie gaat en besluiten om naar Fraser Island te gaan, Dropbear is 100% the place to be!
Oja feitje, Fraser Island is de plek met het meeste zand ter wereld, zelfs meer dan de Sahara!!

Tijdens Fraser had ik besloten om naar Tasmanië te gaan, zo gezegd zo gedaan, de volgende dag had ik mn ticket geboekt voor 25 maart t/m 3 april. Voorheen was het plan om een maand vrijwilligerswerk te doen met dieren, maar helaas kon dit niet meer door gaan. Een maand laten vergaan hier in het verre Aussie was naar mijn mening ook heel zonde en dus hoppa, besloten Relinde en ik om samen 3 weken een auto te gaan huren en te gaan touren langs de westkust. Ik moest nu wel iets meer opschieten, me strak aan m'n planning houden, maar dat had ik er allemaal voor over om meer van Australië te kunnen zien.

Terug van Fraser gingen we gelijk vroeg naar bed, aangezien we de volgende dag met nog wat mensen van de tour hadden afgesproken om een wandeling door het Noosa National Park te gaan maken. We gingen dan ook vroeg op om nog een beetje te hitte te kunnen vermijden. We begonnen met de
Tanglewood track, een pad door de bossen met eventueel kans op koala's. Alleen, die schattige beestjes zijn zo goed in verstoppen en dus helaas, geen wilde koala's gezien. De terugweg namen we Coastal track, een erg mooie route met langs de route allemaal surfers in verstopte baaitjes. Ik had langs dit pad ook geen dieren verwacht, dus was er ook niet meer op gefocust, tot m'n neef riep, dolfijnen jongens dolfijnen! Onwijs gaaf, een groep van 12-14 dolfijnen die de hele tijd heen en weer zwommen (waarschijnlijk heerlijke vis). Het pad was dan wel 15-20 m hoog, maar alsnog kon je de vinnen steeds boven- en onderwater zien komen. Oja, dit was trouwens voor het eerst dat ik wilde dolfijnen gezien had. Vandaag was het ook tijd om weer van hostel te switchen, het hostel waar ik in Noosa zat was vol en moest ik dus gaan verkassen naar een ander hostel in Noosa. Noosa was een enorm leuk en gezellig plaatsje, naar mijn mening had het zo een spaanse badplaats kunnen zijn. De volgende ochtend nam ik dan ook gelijk de eerste pendelbus van 8.30 uur om heerlijk vroeg al naar het strand te kunnen.

Het was weer tijd om verder te gaan, zo moest ik de volgende ochtend weer vroeg op om alles op mn rug weer te gaan sjouwen naar de volgende bestemming, Brisbane. Brisbane behoort weer tot één van de grotere steden, ongeveer op de helft tussen Cairns en Sydney. Het hostel in Brisbane was zo enorm groot, dat ik elke keer weer moest denken aan de boot tussen Ijmuiden en Newcastle (Engeland), toch net wat anders dan de hostels die ik gewend was. Brisbane ligt niet aan de zee, in plaats daarvan had ze een maga lagoon die verstopt lag achter en tussen de mega gebouwen. Die middag was het dan ook tijd om daar af te gaan koelen samen met mn neef en een andere gezellige Hollander, die ook nog eens heel toevallig, in dit megahostel, bij mij op de 6-persoonsdorm sliep. Na 2 nachtjes Brisbane was het weer tijd om verder te gaan, ik moest nu iets meer gaan haasten en uit de relaxmode, aangezien Tassie en de Westkust op de planning stonden en ik zo veel mogelijk nog van de oostkust wilde zien. Het werd dan ook tijd om "afscheid" te gaan nemen van m'n neef voor ruime anderhalve maand en zelf verder op pad te gaan.

Dit vertrek bleek uiteindelijk voor mij ook voorlopig het einde van het mooie weer te zijn. Het miezerde/regende de hele reis van Brisbane tot aan Byron Bay, maar gelukkig stopte het met regenen die middag 5 minuten voor ik aankwam. Ik besloot dan maar ook gelijk om de free lighthousetour (vuurtoren) van het hostel te doen 's avonds, ondanks dat ik liever even een dagje rustig aan wilde doen. De vuurtoren is best wel "bekend" ondanks dat ik de vuurtoren van bijv. Texel veel mooier vind, deze was niet echt speciaal naar m'n mening. Tijdens de wandeling ben ik nog op het meest oosterlijke stukje van Australië (vasteland) geweest. De jongen die ons de wandeling liet zien, was een backpacker uit Hawaii en was hier aan t werk. Uiteindelijk bleek dat ze op Hawaii ook slippers zeggen, hier in Aussie zeggen ze "tongs", op Nieuw-Zeeland "jandals" en in Engeland "flip flops". Vond ik zelf toch wel een leuk weetje en ook nog bijzonder dat wij fiets gemeen hebben met Hawaii. Byron Bay staat bekend om het surfen, toen we 's avonds terug van de vuurtoren over het strand liepen zagen we nog net de laatste groep surfers die geen afscheid van hun board konden nemen en nog genoten van de allerlaatste golven voordat de zon volledig verdwenen was.

Deze nacht was het begin van het einde van voorlopig mooi weer voor mij, het kwam met bakken naar beneden en stopte zo goed als niet totdat 3 nachten later weer vertrok. De dag voordat ik vertrok uit Byron Bay stonden de straten zelfs blank en kwam t water tot aan je knieën... Gelukkig had ik de boodschappen 's middags al gedaan, waardoor ik lekker toe kon kijken hoe iedereen moest struggelen door t water (ik weet het, heel gemeen, maar heel grappig). Ik had hier ook nog een camera gekocht (helaas nu geen onderwater), waardoor ik toch nog even happy was in Byron Bay. Ik was al enorm bang om de volgende dag naar Coffs Harbour te moeten gaan, ik zag de scenario natuurlijk al helemaal voor me dat ik door het water moest gaan zwoegen, daardoor struikelde en letterlijk al mn spullen nat zouden zijn. De volgende ochtend werd ik wakker, de straten waren helemaal droog weer, het was wel nog bewolkt en de Dúluchtvochtigheid enorm hoog, maar dit allemaal nam ik voor lief, ik was lucky! Op naar Muttonbird Islanoppikken van de bus liet hij ons al gelijk was uitzichtspots zien, iets wat ik eerderd, dat was namelijk de reden voor het gaan naar Coffs Harbour. Het weer in Coffs Harbour was prima, gelukkig nog steeds droog. De man van het hostel was onwijs aardig, bij het nog nooit meegemaakt had. Die avond wilde ik ook gelijk naar Muttonbird Island om de zonsondergang te zien. Het was een heel klein "eiland", t was nu vastgemaakt aan de haven, dan dus geen officieel geen eiland naar mijn mening, maar wel een heel mooi plekje met onwijs mooi uitzicht. Wel nog iets bijzonders, ik had tussen alle Australiërs als enige een "baby" muttonbird gespot. 1 a 2 Maanden geleden hadden die al naar de volgende bestemming moeten doorvliegen, extra bijzonder dus!

De volgende dag ging ik met het hostel op een soort tour, voor maar 3 dollar een halve pad op dag, cheaaap. We reden eerst naar een uitzichtpunt boven op de berg, tussen alle bananenplantages, met uitzicht over het hele gebied, heel gaaf. Vervolgens reden we door naar het tropisch regenwoud om daar een klein wandelingetje te gaan maken. Het wandelpad was opeens geblokkeerd door een enorme boom die was omgevallen, erg leuk om daaroverheen te klimmen in je korte broek en met je slippertjes. Ons werd verteld dat de bomen heel gemakkelijk kunnen omvallen na periodes met veel regen. Doordat door de regen de grond heel zacht wordt, hebben de enorme bomen maar een klein briesje wind nodig om om te vallen. Vandaar dat de boom dus midden op het pad lag, zomaar van de ene op de andere dag, zonder storm. De volgende bekende plek waar we heen gingen was Big Banana, een grote banaan van plastic, meer een trekpleister voor kleine kinderen, ik vond er namelijk niks aan. Deze reuze banaan stond tussen alle bananenplantages en verkochten dan ook alles met bananensmaak, zelfs honing. Het regende trouwens alweer, maar aangezien dit m'n laatste avond hier was, ik zonder eten zat en moest kiezen tussen 20 min lopen in de regen of 1 extra minuut naar de Domino's en dus niet hoeven koken was die keuze snel gemaakt. De pizza's van Domino zijn hier onwijs goedkoop, $5 als je ze online besteld, zo ongeveer €3.75. Ik ben dan ook al regelmatig backpackers tegengekomen die al weken leven op de Domino's en de Macca (Mac), wat ze maar lekker vinden.. Maargoed, het regende nog steeds, ik liep al in m'n mooie blauwe poncho, maar de pizza ging het niet drooghouden tot het hostel. Overigens waren er ook geen overkappingen waar ik onder kon lopen en stonden de bankjes midden op de stoep in de regen. Als echte backpacker ben ik dan maar ook m'n pizza op gaan eten onder een kleine overkapping met een heel smal randje van 5 cm waar ik heel comfortabel op zat. My next destination was Sydney, helaas wel weer met de nachtbus. De nachtbus vertrok half 12 en we waren daar kwart voor 10 gedropt, gelukkig niet alleen en gelukkig nu wel met een afkapping. Helaas had de bus ruim een uur vertraging, maar ik zat droog in de bus naar Sydney en ik had twee stoelen voor mezelf, top!

Gebroken kwam ik deze keer de nachtbus uit vroeg in Sydney, slapen ging mij deze keer moeilijker af dan de vorige keren. Gelijk een hele uitzoekerij welke trein je naar je hostel nodig hebt, wel even iets anders vergeleken de voorgaande plaatsen waar je er zo naartoe loopt. Ook zag je in deze trein niet bij welke halte je was, dit werd dan wel omgeroepen, alleen praatte de machinist onwijs zacht. Ik wist dat het de derde of vierde halte was en gelukkig, had ik tussen de 50% kans in één keer de goede gekozen. Aangekomen bij het hostel mocht ik gelukkig al gelijk van alles gebruik maken en kon ik dus ook even wakker worden onder de douche. Vanaf 11 kon ik inchecken, alleen bleek dat ze niet wisten welk bed leeg was en oja ze waren ook mijn sleutel kwijt.. Ik sliep in een 10 persoons vrouwen dorm, er was geen enkel bed leeg dus dat was allemaal erg vaag. Ik besloot maar alvast de stad in te gaan, overigens voor het eerst met een lange broek aangezien het weer nog steeds niet zo best was. Ik begon mijn wandeling door het park en de Botanic Gardens, met de eerste uitzichtspot op Opera House, Darling Harbour Bridge en de wolkenkrabbers van Sydney. Na mijn eerste paar foto's begon het weer terug te regenen en verdween door de mist zo goed als alles. Vervolgens door met de wandeling, aan de overkant van het water was namelijk echt de "city", waar je het ook allemaal van dichtbij kon zien. Hier kwam ik ook een pasgetrouwd Chinees stel tegen die alles vast wilde leggen met de stad op de achtergrond. Bijzonder, dacht ik, tot ik diezelfde dag nog minstens tien andere pasgetrouwde stellen zag. Sommige stonden zelfs in de rij om precies op hetzelfde plekje een foto vast te leggen.

Vervolgens kwam ik aan bij het wereldberoemde Opera House, iets wat naar mijn mening nou ook weer niet zo bijzonder was. Ik was er dan ook heel snel al weer klaar mee, het is namelijk DE plek voor de Chinezen, die daar in honderd- tot duizendtallen rondlopen, als kippen zonder koppen voor de beste fotospots. Door naar de Harbour Bridge, maar eerst, natuurlijk, even de winkeltjes langs deze straten bekijken. In de haven naast de Harbour Bridge, lag een enorme cruiseschip, die nog even alle rijkelui in Sydney op kwam halen. Toch altijd gaaf als zo een megaschip tot in de stad kan varen. Verderop ben ik dan ook even heerlijk wezen genieten van de rust zonder toeristen, het zonnetje die net weer doorkwam en hoe het cruiseschip de haven en uiteindelijk de stad uitvaarde. M'n wandeling vervolgde ik naar de wijken The Rocks en Darling Harbour, vooral Darling Harbour was heel leuk, met veel restaurantjes en cafeetjes met een hele gezellig sfeer. Ondertussen had ik nu zo goed als heel Sydney al gezien (behalve Mainly Beach) en vond ik het wel weer mooi om terug te gaan. Onderweg nog even een tussenstopje in Hyde Park en na een hele middag in Sydney, waren m'n slippers 18-20 km rijker. Niet heel handig om deze hele wandeling op m'n pas vijf dagen oude slippers te doen, maarja gelukkig nog net geen blaren:). Overigens had het hostel nog niet uitgevonden welk bed voor mij was, heel irritant.. Gelukkig waren de kamergenoten die ik ontmoet had superleuk, de leukste groep tot nu toe, waardoor de tijd op het wachten op een vrij bed snel ging. Net toen ik weer naar de receptie wilde gaan en wilde mededelen dat ik er nu om 9 uur 's avonds helemaal klaar mee was kwam hij binnenwandelen en had hij ontdekt welk bed vrij moest zijn. Eindelijk een bed na een lange dag met weinig slaap door de nachtbus.

De volgende dag was het eindelijk zo ver om naar de Blue Mountains te gaan, iets langer dan 2 uur vanaf Sydney met de trein. Het regende alweer en des te erger in de Blue Mountains. Ik had gelukkig in Sydney een paraplu gekocht, liep ik dan met mn backpack, mn daypack voorop, m'n koeltasje in mn linkerhand en de paraplu in m'n rechterhand. Niet echt een hele goede combinatie, aangezien ik moeite had de paraplu omhoog te houden met de wind. Ook was het 15 min lopen in een heuvelachtige omgeving, weer even tijd om mezelf vanbinnen te vervloeken waarom ik ook alweer was gaan backpacken. Het hostel was super klein en ook niet alleen voor jongeren, heerlijk even rustig bijkomen. Ik had verwacht dat er geen supermarkt zou zijn dus had een heel overlevingspakket voor 3 dagen meegenomen, eieren, heel brood, appels, druiven, komkommer, flessen water etc. tot ik tot de ontdekking kwam dat tijdens het bekijken van het stadje ik de Aldi, Woolworths en de Coles zag, al dat gesjouw met overlevingspullen was dus voor niks gebeurd. Woolworths en de Coles zijn een soort van Albert Heijn die in alle redelijk grote steden wel te vinden zijn. Ik verbleef in Katoomba, de plek waar 'the three sisters' zich bevinden, maar zich al een paar dagen/weken verstopt hielden achter de wolken. Katoomba was een heel leuk, klein maar schattig stadje, omdat ik daar op zondag aankwam waren alleen veel winkels dicht. Gelukkig was de souvenirwinkel die mijn koala- en kangoeroesluitelhanger verkocht wel open. Ik was al sinds het begin op zoek naar deze sleutelhangers, overal zag je ze wel hangen maar hadden ze naar mijn mening een misvormd hoofd. Deze waren dan ook wel iets duurder, waardoor ik eerst alleen maar de koala kocht. Ik besloot aan het einde toch nog maar snel de kangoeroe ook te halen aangezien ik wist dat ik anders spijt zou krijgen en ze niet meer zou kunnen vinden. Helemaal happy de peppie, maakte m'n dag na de extra spullen meeslepen en de regen weer goed.

Tijdens het koken kwam de hosteleigenaresse naar me toe dat het nu open trok en ik nu de three sisters kon zien. Ik was alleen net begonnen met koken dus moest daarna even op pad om te gaan kijken. Na het eten had ik nog maar driekwartier tot de zon onder zou gaan en begon met een aardige pas alleen op pad. Langzaam werd het al weer terug bewolkt en aardig donker, toen ik ook nog eens bij een bospad van minstens een half uur kwam besloot ik dan ook maar om terug te keren, aangezien ik toch een onderbuikgevoel had dat het niet vertrouwde. Ik had ook gezien dat ons hostel een bad had (jaja), vond ik het dus ook niet zo erg om terug te keren. Na tweemaal het bad schoongemaakt te hebben, was hij de hele avond voor mij, ik blijf namelijk zonder enige moeite 1.5 uur in bad. Mijn kamer hoefde ik alleen maar te delen met een Duitse, hoe lekker is dat, geen snurkende mensen, mensen die 's nachts aankomen of juist vroeg al weer weg moeten. Het was redelijk tot mooi weer, de voorspelling bleef ook zo en moest ik vandaag dus op pad naar Wentworth Falls, hier was namelijk een wandeling van 4-5 uur (ook kortere, maar ik wilde de langste). Wentworth Falls was twee haltes terug van Katoomba, zo een minuutje of 10 met de trein. Ik begon de wandeling door het Charles Darwinpad, omdat het hier de afgelopen twee weken alleen maar geregend had, was alles aardig blubberig en moest je vaak ook door stukken modder. Toen ik weer eens fotootjes aan het schieten was van kleine watervalletjes, kwam er een wat oudere Australische man naar me toe dat ik op mezelf moest passen en voorzichtig moest zijn door alle regen van de afgelopen tijd. Ik kon echter wel de wandeling voortzetten, alleen moest ik extra voorzichtig zijn gaf hij aan. We raakte verder aan de praat en het bleek dat Bruce (zo heette hij) dezelfde wandeling zou gaan doen en besloten we om hem samen te gaan vervolgen. Ik was onwijs onwijs lucky, ik had een gratis gids gevonden die deze wandeling 2-3 x per week deed om fit te worden zodat hij weer op reis kon. Bruce wist dan dus ook echt alle mooie uitzichtplekjes, de gevaarlijke plekjes en de mooiste verhalen over de Blue Mountains. De Blue Mountains zijn dan ook vernoemd naar de blauwe waas die beneden boven de bomen hangt van de eucalyptus, iets wat anders voor mij nog steeds een groot vraagteken was, aangezien de Blue Mountains niet blauw zijn, maar eerder naar mijn mening heel gaaf iets weg hadden van de Grand Canyon. Overigens waren de watervallen nu nog veeel mooier dan normaal, vanwege de enorme hoeveelheid regen. Er was één enorme mega waterval die van boven tot aan helemaal beneden (dacht ik) 700 m was dat hij zei, echter kon je de bodem niet zien doordat deze verstopt was achter alle bomen. Er was ook een pas die ook ongeveer 4-5 uur duurde en helemaal langs de bodem liep, iets waar mijn voorkeur niet lag (ik zat al te denken aan al die trappen weer omhoog). Bruce vond dat pad nu ook niet veilig genoeg, de trappen waren allemaal al glad, dus extra danger opzoeken is dan ook niet optimaal, ook vond hij zelf het middelste pad het mooiste. Je had namelijk een pad bovenop de berg (die je grotendeels ook moet volgen als je de andere paden volgt om weer terug te komen in de "bewoonde wereld"), midden op de berg en helemaal aan de voet van de berg. Bruce vond zelf dat hij op de mooiste plek ter wereld woonde met de Blue Mountains in zijn "achtertuin" en ik moet hem redelijk gelijk geven, aangezien de Blue Mountains mijn hart gestolen heeft, wauw wat een fantastische plek en wat is de natuur mooi! Van Bruce heb ik tijdens de wandeling ook nog heel veel dingen over veiligheid geleerd en hoe en wat je op pad moet gaan voor een wandeling. Oja, tijdens de wandeling was ik opeens een Aboriginal geworden, hij haalde opeens zijn vinger langs een muur en maakte er twee strepen van om mn arm, "dit is nou hoe de Aboriginals aan hun strepen komen". Ons tempo lag aardig hoog en we passeerde dan ook aardig wat mensen, Bruce liep meestal ook voorop zodat hij de gladde stenen alvast kon ontdekken en hij al precies wist welke stukken vermeden moesten worden. Het werd op een gegeven moment wel alleen heel gênant, toen we weer een heel stuk met alleen maar treden omhoog liepen en hij zei: "Ga jij maar voorop, aangezien je me anders kwijt raakt aangezien ik een stuk sneller ben" hahaha. En dat terwijl wij al bijna iedereen inhaalde en je dit dan even door een 61 jarige man verteld wordt, haha. Deze dag was de luchtvochtigheid overigens ook onwijs hoog 85-95%, weer door alle regen en de eerste zonnige dag sinds tijden, waardoor ik nog nooit zoveel gezweet had ik mijn leven. Het was warm, maar onwijs onwijs vochtig en een redelijk zwaar parcours. Mn schoenen waren overigens wit voor ik hieraan begon (zie foto), maar die heb ik achteraf weer schoon kunnen schrobben in t hostel. Nadat de wandeling achter de rug was, was ik nog bij Bruce mee naar zijn huis gegaan om wat water en thee te drinken, vochtbalans moest weer op balans gebracht worden haha. Hier vertelde Bruce mij nog heel veel verhalen over de Aboriginals van vroeger, heel interessant! Daarna bood hij mij zelf aan om mij terug naar het hostel te brengen, aangezien hij nog boodschappen moest doen en dat in Katoomba was. Op de terugweg reden we nog langs Leura, een ander plaatsje met een mooie waterval, niet zo groot, maar nog steeds mooi! Hier wilde mij hij ook nog een kleine wandeling laten zien, heel mooi weer. Vandaag was onwijs gaaf en ik had heel erg mazzel met de local die ik ontmoed had die mij alles wilde laten zien, waardoor het nog bijzonder was die dag. Deze plek heeft een heel speciaal plekje gekregen in m'n hart en het liefst zou ik deze plek ook aan mijn familie laten zien.

Hierna had ik helaas nog maar één halve dag over hier, ik m'n planning zou ik gelijk 's ochtends terug gaan naar Sydney, maar omdat ik Sydney al bijna gezien had, ik het niet heel bijzonder vond en ik verliefd geworden was op de Blue Mountains had ik besloten hier langer te blijven. Doordat Bruce mij Leura al had laten zien de dag hiervoor, hoefde ik ook niet meer na te denken of ik Leura Cascades of the Three Sisters zou gaan skippen en kon ik vandaag naar de Three Sisters. Het was weer mistig, wat waarschijnlijk weer het zicht zou verpesten, dan maar voor een leuke wandeling. Onderweg werd ik steeds banger dat ik t weer niet zou zien, aangezien de watervallen 5 m naast mij al onzichtbaar waren. De wandeling was overigens wel mooi en ik wist gelijk wanneer ik aankwam bij de Three Sisters, namelijk een plein vol met weer Chinezen. Toen ik aankwam zag ik net The Three Sisters door de wolken en gelukkig kon ik me even door de Chinezen wurmen voor wat foto's en natuurlijk een selfie haha, aangezien nog geen minuut later het alweer verdween. Prima tijd en plekje om even m'n broodje op te eten hier, aangezien door de mist alle drukte (Chinezen) weer verdween. Toen ik terug naar boven liep om weer terug te gaan naar het hostel, stond ik precies op het perfecte plekje toen ze weer even tevoorschijn kwamen voor weer een minuut, heel grappig om weer de hele horde mensen aan te komen zien rennen terwijl de beste spot al verdwenen was:). Helaas was het nu echt tijd om terug naar het hostel te gaan en de Blue Mountains te gaan verlaten. Echt net 1 minuut voor ik de deur uitwilde om terug de trein te pakken begon het weer te hozen, dan de volgende trein maar, aangezien ik niet weer over heuvels wil lopen in de regen. Gelukkig duurde de bui dan ook niet lang.

Aangekomen terug in Sydney had ik nu een ander hostel, ook gelijk naast het centraal. Overigens weer leuke kamergenoten. Zelf dook ik alleen gelijk m'n bed in, gesloopt van de Blue Mountains. De volgende ochtend kon ik met het hostel een gratis strandwandeling doen van Coogee tot Bondi. Toevallig wilde ik dat zelf ook doen die dag, aangezien dat het enige was wat ik nog niet in Sydney gezien had. De strandwandeling was superleuk, waar ik hier ook nog twee onwijs leuke Nederlandse meisjes ontmoet had die beide net een dag/paar dagen aangekomen waren in Australië, iets wat voor mijn gevoel alweer eeuwen terug was. Aangekomen bij het laatste strand, het welberoemde strand van Sydney, Bondi Beach, was het voor ons verder je eigen keuze wat je daarna wilde doen. Het zonnetje scheen wel lekker alleen was het wel fris en had de dag hiervoor, een paar stranden verderop, een haai een surfer gebeten, nog een extra reden om gewoon lekker gezellig aan de kant te blijven en verder te kleppen. De wolken begonnen langzaam te vertrekken en net voor we alles weer terug in hadden gepakt begon het weer, regen.. Als gekken naar de bus gerend en heel heel toevallig kwam onze bus echt net precies aanrijden, mazzel. We zagen alleen het centraal maar niet komen, vreemd maarja dan blijven we maar tot de eindhalte zitten, misschien is het dat. Tot nog geen vijf minuten later de lichten in de bus aan/uit x10 gingen, oeps bleken we al op de eindhalte te staan, alleen door het kletsen hadden we geen eens door dat de bus al even leeg en stil stond haha. De eindhalte stopte vlakbij Opera House, zodat ik hun dat mooi nog even kon laten zien. Wel heel grappig, de bus stopte voor de Mac en de laatste keer dat ik daar langsliep en een man dacht lekker z'n hamburger te kunnen eten, werd hij aangevallen door een zwerm meeuwen, die hier in Australië in overvloed zijn en op je eten zitten te azen. Zijn bovenste broodje en zijn lading sla vloog dan ook door de lucht terwijl hij probeerde grotendeels te bewaken, wat gelukkig voor hem lukte, een heel grappig moment haha.

Sinds we uit de bus gestapt waren was het weer droog, maar zodra we bijna bij het Opera House waren, begon het, jaja, weer met regenen. Dan maar ruim een uur schuilen onder Opera House, met jawel, gratis WiFi. Toen het eindelijk weer droog was, besloten we dan maar ook gelijk Snelle Jelle terug te gaan naar het Hostel, wat alsnog een klein halfuurtje lopen. Onderweg kwamen we er ook achter dat we alledrie nog niks voor avondeten hadden, uiteten dan maar om deze leuke dag af te sluiten? Op de hoek van het hostel bleek een superlekker tentje te zitten waarbij we gelukkig als "arme backpackers" ook niet de hoofdprijs hoefde te betalen.

De volgende ochtend was alweer m'n laatste halve dag, ik moest rond 18-19 uur de nachtbus weer nemen richting Melbourne. Een echte slenterdag, waar ik nog wat warme kleren voor Tasmanië gekocht had, een ander deel van een stukje niet toeristische stad gezien had. Bij de bus stond een Duits meisje te wachten, die ook naar Melbourne ging en me nog wat tips gaf voor de Westkust, onder andere je moet opvallende kleren aandoen naar Monkey Mia, een plek waar je wilde dolfijnen kan voeren. De nachtbus ging eerst naar Canberra, uurtje wachten en daarna door naar Melbourne. Vrijdagochtend kwam ik aan in Melbourne en de volgende ochtend vroeg vloog ik alweer door naar Tasmanië, excited, maar eerst nog een dag genieten van Melbourne. Naar mijn mening vond ik Melbourne een stuk gezelliger dan Sydney. In de hoofdstad waren overal muzikantjes die speelde, prima plekje om m'n doos aardbeien op te eten. Het was redelijk weer en daarom wilde ik 's middags nog even naar het strand van St. Kilda, als ik een maand later weer terug zou komen in Melbourne is de kans groot dat ik anders niet meer naar het strand kan. Ondanks dat ik het nog steeds fris vond, geen bikiniweer, was het zonnetje alsnog wel lekker om even een middagdutje in te doen op strand. Het was ook weer tijd om vroeg naar bed te gaan, mijn wekker ging namelijk 5 uur voor mijn vlucht naar Hobart.

Tasmanië was een andere plekje die m'n hart gestolen heeft, maar dat allemaal in m'n volgende blog, heb alweer genoeg verteld:)

Excuses dat het zo lang geduurd heeft, maar ik had het simpelweg TE druk (goed teken)

Adios,

Liefsss